Wraz z mężem zakładają niedaleko Londynu dom dla zasłużonych Polaków „Antokol”, który prowadzi od 1951 do 1959 roku.

​

 Była organizatorką i pierwszą prezeską Zjednoczenia Polek na emigracji (w 1946 roku).

​

PPS (Polska Partia Socjalistyczna) wystawia ją jako kandydatkę do Rady Trzech, opozjonistycznego do prezydentury Augusta Zalewskiego organu władzy, męskiej zabawki, całkowicie przez wszystkie lata jednopłciowego. Było to o tyle niesamowite, że kobiety, aby być w tamtych czasach widocznymi w polityce musiały być rzeczywiście wybitne.

​

Problem Wandy Pełczyńskiej był taki, że mimo bycia kobietą faktycznie nowoczesną, wybitną i unikatową, wygłaszała równouprawnieniowe i feministyczne poglądy, które dla męsko
i religijnie zdominowanego światka (polityki) ciężkie były do zrozumienia, że kobieta może chcieć czegoś więcej niż dzieci
i praw wyborczych. „Dołączyło się do tego również typowo męskie rozczarowanie wynikające z odkrycia, że kobieta ma także mózg.”, jak pisała Margaret Mitchell w „Przeminęło
z wiatrem”. Jej poglądy skazywały ją na niskonakładowe tygodniki i przemawianie na kongresach – wśród kobiet.

​

Nigdy nie zrezygnowała z pisania, do końca swoich dni tworzyła dla Londyńskich „Wiadomości” i „Tygodniku Polskim”. Była wieloletnią członkinią Instytutu Piłsudskiego w Londynie. Od 1963 r. członkini Rady Jedności Narodowej.

​

Odznaczona wieloma medalami, między innymi Virtuti Militari V klasy i dwukrotnie Krzyżem Orderu Polonia Resistuta (IV i V klasy) pozostała wierna swoim feministycznym przekonaniom, działając dla wielu organizacji, przemawiając na wielu kongresach i dając przykład kolejnym pokoleniom młodych feministek, działaczek i aktywistek.

Tak mówiła o niej w 1955 roku Lidia Ciołkoszowa:

​

„Pani Wanda Pełczyńska, była posłanka na Sejm i żona szefa sztabu AK, gotowała w angielskich domach. Pani Raczkiewiczowa, wdowa po Prezydencie, zajmowała się naprawą sztucznej biżuterii.”

 

Sam Józewski mówił, że gdyby nie mnóstwo jego współ-konspirantek, w tym Wanda Pełczyńska, nigdy nie osiągnął by tego i nie miał tylu wojennych sukcesów, jeśli w ogóle jakieś by miał.

 

Umiera w 1976 roku w wieku 82 lat. Pochowana zostaje na Warszawskich Powązkach, w grobie syna, który staje się grobem rodzinnym Pełczyńskich.